Jamestown, Yosimite Park, June Lake en oliebollen

Dit is een verslag van twee dagen. We hadden in June Lake geen goede internetverbinding en konden dus het verhaal en de foto’s niet uploaden.
Na een heerlijk ontbijt in ons hotel “Royal Carriage” zijn we vandaag, 13 juli, vertrokken richting Yosimite Park, nadat we eerst nog even door het stadje Sonora hadden gereden. Senora is iets groter dan Jamestown maar zeker niet gezelliger. We reden in de richting van hyw 120 of wel “the Big Oak flat road”, richting Yosimite. Deze spectaculaire bergpas zijn we nu in tegenovergestelde richting (bergopwaarts) gereden.
In 2009 heb ik met de motorvrienden de andere kant opgereden. Bij die afdaling in 2009, waren met name Big A Albert, Fast Herman maar ook Bert Lammers, die de weg zo snel mogelijk wilden nemen. Het is dat er recentelijk een nieuw wegdek is aangebracht, anders kon je de groefsporen van de voetsteunen van de Harleys in de bochten nog wel zien.
Bij het plaatsje Groveland werden verrast bij een “Drive Thru” bank met een voor ons bekend beeldmerk namelijk: de RABOBANK. Uit nieuwsgierigheid even gestopt omdat we toch even geld moesten pinnen. Bij deze stop zagen we een lokale farmersmarkt, waar we wat eigen gekweekte groenten en eigengemaakte koek en brood kochten. Even een gesprek met een oudere heer. Deze vroeg: “ waar gaan jullie naar toe?”. We vertelden dat we door het Yosimite park gingen, richting June Lake. “Hoeveel tijd hebben jullie?” vroeg hij. Wij hebben wel tijd, nou dan moesten we zeker naar Yosimite Valley gaan, dat is spectaculair. Omdat ik deze locatie met de boys in 2009 niet gezien had, wilden wij daar wel naar toe. Nadat deze vriendelijke man de weg heel duidelijk had uitgelegd vervolgden wij onze route. Wat we in deze valley aanschouwden was werkelijk overweldigend. De foto’s ondersteunen dat wel. Omdat het zaterdag was waren er heel veel auto's in het park, dus erg druk. Maar dat mocht de pret niet drukken. Het was een prachtig route om te volgen. Terug op de Tiogapass route waren er natuurlijk weer zeer veel fotomomenten. Yosimite park is adembenemend. Cameravrouw Rineke heeft weer zéér veel foto’s gemaakt. Ikzelf heb wat kleine videofilmpjes gemaakt. Na een zeer intensieve dag zijn we rond 17.30 uur aangekomen in June Lake. Het “June Lake Motel” was helaas vol, dus hebben we onze intrek genomen in het June Lake Villager. Een erg oud motel.
We zitten wel direct naast het restaurant, waar we in 2009 ook een keer gedineerd en ontbeten hebben met de motormannen. (De oude Tukker Herman heeft daar nog een keer gepoold met wat lokale dorpelingen. Toen we met de motormannen op een ochtend in hetzelfde restaurant gingen ontbijten hadden we onze motoren keurig op de stoep geplaats. Echter de lokale Sheriff kwam meteen om ons vermanend toe te spreken en te zeggen, dat dit echt niet kon).
Na deze enerverende en vermoeiende dag zijn we vroeg gaan slapen.
Deze morgen om 9 uur vertrokken richting Bishop. Daar aangekomen hebben we eerst maar even koffie en gebak genuttigd bij bakker Erick Schat. Hij is beroemd in Bishop en omgeving voor zijn brood en gebak. Toen wij de winkel rond liepen was het ontzettend druk. Er waren wel honderd mensen in de winkel die met zakken vol met diverse broodsoorten en gebak naar huis gingen. Ik zag in de vitrine oliebollen liggen en dacht waarom niet ? Dus ik vroeg aan de Mexicaanse bediende “can I have 2 oliebollen”. De man begreep gelijk wat ik bedoelde. Dus we gingen de winkel uit met oliebollen, tijgerbroodjes en kaneelkoekjes die we buiten op het terras met een kop koffie en thee hebben genuttigd. Dit alles bij een temperatuur van 32 graden. Bishop ligt op 55 mijl van June Lake. Dus een korte rit vandaag. Dus na deze lunch eerst een goed hotel gezocht om wat rust te krijgen. Het hotel in June Lake was zoals gezegd vannacht oud, waardoor we niet zo goed hebben geslapen.

Zoals Jan al schreef is het een prachtige reis. Telkens weer opnieuw denk ik: is dit te overtreffen? En toch komt er dan steeds weer iets anders en je kunt niet zeggen mooier of nog mooier. Daarmee zou ik ieder landschap te kort doen. Soms is het wel een droomlandschap. Gisteren onderweg ook herten op de weg. De aarde is veel mooier als ik dacht. Vladimir schreef in zijn verhaal ( in het boekje van ons wat binnenkort uit komt waarin “Verhalen van mannen die de wereld in wording dromen): wij leven in een paradijs en we zijn er nooit uit verdreven. Hij heeft gelijk. Onze aarde is zo ongelooflijk mooi. Des te harder is het soms als je dan weer in de drukte komt of in de steden. Dan is het gevoel bijna meteen weg. Grotere tegenstellingen kun je bijna niet voorstellen. Ik zuig ieder landschap op. Alsof ik het in een doosje wil doen om het vast te houden. Dankbaar voor het mooie dat ons ten deel valt. Ik doe dat dan ook maar in onze camera.

We zetten vandaag wat meer foto's en video's bij het verhaal. Rineke zet ook nog wat filmpjes op youtube onder haar account Rineke van Voorn
.
Morgen gaan we richting Las Vegas.